TOMASZ HENLE

„System oceniania musi być naukowo uzasadniony, oparty na metodzie, która została opublikowana i może być stosowana w laboratoriach. Z pewnością tak jest w przypadku klasyfikacji MGO miodu Manuka. ”
Profesor Thomas Henle – odkrywca MGO – Uniwersytet w Dreźnie (Niemcy)

W 2006 roku profesor Thomas Henle z Politechniki w Dreźnie wykazał, że metyloglioksal jako związek odpowiada za wyjątkową, wysokiej jakości bioaktywność i dlatego jest charakterystyczny dla wyjątkowych, wysokiej jakości właściwości i bioaktywności miodu Manuka.

Profesor Thomas Henle wykazał, że oznaczanie poziomu metyloglioksalu (MGO) w miodzie Manuka jest metodą wiarygodną, ​​ilościową i naukową.

Profesor Thomas Henle wraz z zespołem z Uniwersytetu w Dreźnie wykazali, że ilość metyloglioksalu (MGO) w miodzie Manuka jest bezpośrednio powiązana z poziomem tego wyjątkowego, wysokiej jakości i specjalnego bioaktywnego miodu Manuka.

Profesor Thomas Henle i jego zespół w dalszym ciągu pracują nad publikacjami naukowymi na temat wyjątkowych właściwości i szczególnych zalet miodu Manuka MGO.

PETER MOLAN

„Test metyloglioksalu to jasny i jednoznaczny sposób, aby poinformować konsumentów, że wyjątkowa wysoka bioaktywność tego miodu naprawdę, konkretnie i wyłącznie dotyczy miodu Manuka MGO .”

Profesor Peter Molan – odkrywca UMF – Uniwersytet Waikato (Nowa Zelandia)

Profesor Peter Molan był związany z Uniwersytetem Waikato do 2015 roku, gdzie wraz ze swoim zespołem w Jednostce Badawczej Miodu Waikato od 1985 roku badał unikalne i specjalne działanie miodu Manuka.

Przełomowe prace, które opublikował, zaowocowały licznymi publikacjami naukowymi, szczególnie na temat specjalnych efektów miodu Manuka, szczególnie w medycynie.

Publikacje profesora Petera Molana skupiały się szczególnie na różnych dolegliwościach fizycznych, obcych bakteriach i leczeniu ran miodem Manuka.

Profesor Peter Molan miał już poważne podejrzenia co do tego wyjątkowego efektu, który nazwał UMF (Unique Manuka Factor), porównując określoną zawartość procentową roztworu fenolu. UMF i NPA to te same tryby testowe. Nazwał to 5+, 10+, 15+, 20+ i 25+ i odpowiadało to odpowiednim procentom fenolu wynoszącym 5%, 10%, 15%, 20% i 25%. Ta metoda testowania okazała się niedokładna ze względu na duży margines błędu w wynikach testów. Jednak on i jego zespół nie byli wówczas w stanie zidentyfikować aktywnego połączenia.