Krystalizacja surowego miodu Manuka

Prawdziwy, surowy miód krystalizuje i to bardzo dobrze!

 Krystalizacja miodu jest słabo poznana przez konsumentów. Wiele osób spekuluje, że skrystalizowany miód jest zafałszowany lub „zepsuty”. Jest odwrotnie

Prawdziwy surowy miód krystalizuje!

Proces krystalizacji jest naturalny i spontaniczny. Czysty, surowy, niepodgrzewany miód ma naturalną tendencję do krystalizacji w miarę upływu czasu, bez wpływu na miód poza kolorem i konsystencją.

Co więcej, krystalizacja miodu faktycznie zachowuje jego walory smakowe i jakościowe. Wielu konsumentów miodu woli go w tej postaci, ponieważ łatwiej go rozsmarować na chlebie lub toście. Rzeczywiście, odrobina surowego miodu ułatwia przygotowanie przepisów z miodem częściowo lub całkowicie skrystalizowanym, a smak jest bogatszy.

Niektóre miody krystalizują równomiernie; niektóre zostaną częściowo skrystalizowane i utworzą dwie warstwy, z warstwą skrystalizowaną na dnie słoika i warstwą cieczy na górze. Miody różnią się także wielkością tworzących się kryształków. Niektóre tworzą drobniejsze kryształy, inne większe i bardziej ziarniste. Im bardziej miód się krystalizuje, tym delikatniejsza będzie jego konsystencja. A skrystalizowany miód ma tendencję do przybierania jaśniejszego/bledszego koloru niż w postaci płynnej. Dzieje się tak, ponieważ cukier glukozowy ma tendencję do rozdzielania się na odwodnione kryształy, a kryształy glukozy są naturalnie białe. Ciemniejsze miody zachowują brązowawy wygląd.

Chemia kryjąca się za skrystalizowanym miodem

Miód to wysoce stężony roztwór cukru. Zawiera ponad 70% cukrów i mniej niż 20% wody. Oznacza to, że woda w miodzie zawiera więcej cukru, niż powinna naturalnie zawierać. Nadmiar cukru powoduje, że miód jest niestabilny. Dlatego krystalizacja miodu jest naturalna, ponieważ jest to nadmiernie nasycony roztwór cukru.

Dwa główne cukry występujące w miodzie to fruktoza (cukier owocowy) i glukoza (cukier winogronowy). Zawartość fruktozy i glukozy w miodzie różni się w zależności od rodzaju miodu. Ogólnie zawartość fruktozy waha się od 30 do 44%, a glukozy od 25 do 40%. Równowaga tych dwóch głównych cukrów powoduje krystalizację miodu, a względny procent każdego z nich określa, czy będzie on krystalizował szybko czy wolno.

Cukierem, który się krystalizuje, jest glukoza, ze względu na jej mniejszą rozpuszczalność. Fruktoza jest lepiej rozpuszczalna w wodzie niż glukoza i dlatego pozostaje płynna. Kiedy glukoza krystalizuje, oddziela się od wody i przybiera postać małych kryształów. W miarę postępu krystalizacji i krystalizacji większej ilości glukozy kryształki te rozprzestrzeniają się po całym miodzie. Roztwór zmienia się w stabilną formę nasyconą i ostatecznie miód staje się gęsty lub krystalizuje.

Ostateczne rozważenie?

Krystalizacja miodu to dar natury!